Wydawnictwa naukowe

Wydawnictwa naukowe

Pod red. prof. Andrzej Banachowicz, mgr Michał Woźniak

Mądrość sztuki,  prof. Andrzej Banachowicz, mgr Michał Woźniak, Poznań 2020

Opracowanie to liczące 140 stron składa się z następujących rozdziałów: Iluzja, Architektura, Maska, Interpretacja, Obiekty, Płaszcz.

 

Pod red. prof. WSUS dr Tomasza Lewandowskiego

Zeszyty Naukowe WSUS pt. Wiedza i Umiejętności, prof. WSUS dr Tomasz Lewandowski, prof. WSUS dr Ryszard Hayn, Poznań 2020

Historia wydawnictwa sięga roku 1985, kiedy ukazywało się pod egidą Ośrodka Badań Rynku Sztuki Współczesnej. Od tego czasu po zmianach programowych i organizacyjnych w dalszym ciągu prezentuje dorobek naukowy pracowników i współpracowników Uczelni. Mamy nadzieję, że dotrze ono do szerokiego grona czytelników, w tym także studentów. Liczymy także na to, że wydawnictwo zaprezentuje w najlepszy możliwy sposób profil i dorobek Uczelni.

Od października 2020 r. wydawcą nowej edycji Zeszytów została Wyższa Szkoła Umiejętności Społecznych im. prof. Michała Iwaszkiewicza w Poznaniu.
Zeszyty Naukowe WSUS będą ukazywać się będą co pół roku, a pierwszy numer już jest dostępny w bibliotece Uczelni.

Pod red. dra J. Kępińskiego
 
 
Zbiorowe zarządzanie prawami autorskimi i pokrewnymi w związku z implementacją Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/26/UE

Ze wstępu: 11 grudnia 2015 r. na Wydziale Prawa i Komunikacji Społecznej Wyższej Szkoły Umiejętności Społecznych w Poznaniu odbyła się konferencja naukowa, która dotyczyła zbiorowego zarządzania prawami autorskimi i pokrewnymi w przeddzień implementacji do polskiego systemu prawnego Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/26/UE z dnia 26 lutego 2014 r. w sprawie zbiorowego zarządzania prawami autorskimi i prawami pokrewnymi oraz udzielania licencji wieloterytorialnych dotyczących praw do utworów muzycznych do korzystania online na rynku wewnętrznym (dalej Dyrektywa).
Konferencja została zorganizowana przez Wydział Prawa i Komunikacji Społecznej Wyższej Szkoły Umiejętności Społecznych w Poznaniu oraz Wydział Prawa i Administracji Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Organizację konferencji wsparły: Stowarzyszenie Zbiorowego Zarządzania Prawami Autorskimi Twórców Dzieł Naukowych i Technicznych KOPIPOL, Stowarzyszenie Autorów ZAiKS, Stowarzyszenie Artystów Wykonawców Utworów Muzycznych i Słowno-Muzycznych SAWP oraz Związek Autorów i Producentów Audiowizualnych ZAPA.
Zgodnie z preambułą Dyrektywy, celem jej wprowadzenia jest po pierwsze „zapewnienie koordynacji krajowych przepisów dotyczących warunków podejmowania działalności w zakresie zarządzania prawami autorskimi i prawami pokrewnymi przez organizacje zbiorowego zarządzania, sposobów zarządzania tymi organizacjami oraz ram nadzoru nad nimi”, a po drugie „ustanowienie wymogów mających zastosowanie do organizacji zbiorowego zarządzania, aby zapewnić wysoki poziom zarządzania, zarządzania finansowego, przejrzystości i sprawozdawczości”.
Tak określone cele Dyrektywy budzą liczne wątpliwości interpretacyjne. Dlatego też, w związku z koniecznością implementacji Dyrektywy (w założeniach do 10 kwietnia 2016 r.) do polskiego systemu prawnego i dopasowania obecnie obwiązujących przepisów do wymogów Dyrektywy, organizatorzy Konferencji zaprosili wybitnych specjalistów z zakresu prawa autorskiego, by przedstawili swoje wątpliwości i refleksje dotyczące poruszanych w Dyrektywie kwestii.
Wśród prelegentów znaleźli się przedstawiciele najważniejszych ośrodków naukowych w Polsce – Uniwersytetu Warszawskiego, Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, Uniwersytetu Szczecińskiego, Uniwersytetu Toruńskiego i Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Nie zabrakło też przedstawicieli organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi i prawami pokrewnymi. Czynny udział w dyskusji brali również przedstawiciele praktyki prawniczej i studenci.
Owocem konferencji jest publikacja, w której znajdują się artykuły przygotowane przez prelegentów biorących udział w konferencji. Zebrane teksty stanowią unikatowy na polskim rynku zbiór rozważań dotyczących omawianej Dyrektywy. Przedstawione artykuły uzupełniają i pogłębiają wystąpienia, które miały miejsce podczas grudniowej Konferencji. Dodać należy, że jest to już kolejna publikacja dotycząca zagadnień związanych ze zbiorowym zarządzaniem prawami autorskimi. W 2011 r. bowiem opublikowana została, na kanwie konferencji zorganizowanej przez Wydział Prawa i Komunikacji Społecznej Wyższej Szkoły Umiejętności Społecznych w Poznaniu oraz Wydział Prawa i Administracji Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, publikacja „Zbiorowe zarządzanie prawami autorskimi po zmianach ustawowych” pod redakcją Krzysztofa Lewandowskiego. W obecnej publikacji artykuły zostały podzielone na dwie części, które są zgodne z podziałem przyjętym w Dyrektywie. Pierwsza część zatytułowana jest: „Organizacje zbiorowego zarządzania” (dalej OZZ), druga: „Zagadnienie licencyjne”.
Część pierwszą publikacji otwiera artykuł prof. Jana Błeszyńskiego, który wyjaśnia, jakie znaczenie dyskutowana Dyrektywa będzie miała dla ewolucji polskiego prawa autorskiego i wskazuje, w jaki sposób powinna być ona implementowana do polskiego sytemu prawnego. Z kolei prof. Marian Kępiński i dr Jakub Kępiński dokonują przeglądu proponowanych w Dyrektywie rozwiązań i stwierdzają w konkluzji, że implementacja Dyrektywy stawia przed polskim ustawodawcą trudne wyzwanie. W następnym artykule prof. Monika Czajkowska-Dąbrowska omawia cywilnoprawne podstawy zbiorowego zarządu prawami autorskimi na tle prawa europejskiego. Z kolei dr hab. Dorota Sokołowska w obszernym opracowaniu analizuje pojęcie i status organizacji zbiorowego zarządzania. Autorka przybliża też formy prawne organizacji zbiorowego zarządzania w 47 ustawodawstwach państw europejskich. Przedstawicielka Stowarzyszenia Autorów i Wydawców COPYRIGHT POLSKA Aleksandra Burba swoje rozważania poświęca obowiązkowi transparentności i skuteczności działania OZZ w świetle projektu WIPO „TAG of Excellence”. Autorka dochodzi do przekonania, że implementacja Dyrektywy może ugruntować rolę OZZ jako zaufanych pośredników w obrocie prawami autorskimi i pokrewnymi. O obowiązkach informacyjnych OZZ, płynących z Dyrektywy, pisze z kolei dr Maria Błeszyńska-Przybylska i ostatecznie dochodzi do wniosku, że w polskiej ustawie o prawie autorskim koniecznym jest uwzględnienie szczególnych postanowień informacyjnych wynikających z Dyrektywy.
Drugą część artykułów, dotyczącą zagadnień licencyjnych, otwiera artykuł prof. Elżbiety Traple, która rozważa problem licencji na korzystanie z utworów muzycznych online w świetle priorytetu jednolitego rynku cyfrowego. Autorka zauważa, że korzystnym jest przyjęcie regulacji europejskiej licencji wieloterytorialnej, początkowo tylko w stosunku do utworów muzycznych, a zdobyte w ten sposób doświadczenie pozwoli na rozszerzenie w przyszłości takich licencji na inne rodzaje utworów. Z kolei dr Daria Katarzyna Gęsicka porusza kwestie wykorzystania utworów muzycznych online, odnosząc je do organizacji radiowych i telewizyjnych w zestawieniu z pozostałymi dostawcami muzyki online. Rozważania dotyczą przede wszystkim art. 32 Dyrektywy, zgodnie z którym spod postanowień dotyczących licencji wieloterytorialnych zostały wyłączone umowy zawierane między OZZ a organizacjami nadawczymi (radiowymi i telewizyjnymi). Ostatni artykuł dr. Bartosza Klebana dotyczy problematyki rozszerzonych zbiorowych licencji w kontekście zbiorowego zarządzania, z wykorzystaniem domniemania z art. 105 ust. 1 polskiej ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Autor uważa, że wprowadzenie do polskiego systemu rozszerzonych licencji jest niecelowe.
Mam nadzieję, że niniejsza publikacja spotka się z życzliwym przyjęciem Czytelników i będzie stanowiła przyczynek do dalszych dyskusji, a przedstawione w niej poglądy pomogą polskiemu ustawodawcy sprostać wyzwaniu, jakim jest z pewnością implementacja do polskiego systemu prawnego Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/26/UE z dnia 26 lutego 2014 r. w sprawie zbiorowego zarządzania prawami autorskimi i prawami pokrewnymi oraz udzielania licencji wieloterytorialnych dotyczących praw do utworów muzycznych do korzystania online na rynku wewnętrznym.

W obecnych czasach zarówno w prawie, jak i w życiu społeczeństw ogromną rolę odgrywają procesy takie jak globalizacja, integracja europejska, a także dynamiczny rozwój nowych technologii. Powoduje to m.in. zacieranie się granic państwowych. W rezultacie same krajowe regulacje zdają się być niewystarczające. Stąd zaistniała potrzeba harmonizacji rozwiązań w zakresie zbiorowego zarządzania prawami autorskimi dla rozwiązań online na szczeblu Unii Europejskiej. Jak każde nowe rozwiązanie prawne rodzi ono wiele wątpliwości natury teoretycznej i praktycznej. Dopiero codzienne stosowanie nowych rozwiązań pokaże, czy one są trafne, czy może przynoszą efekt przeciwny do zakładanego.
Prof. dr hab. Michał Iwaszkiewicz

Jednym z celów UE było stworzenie, a obecnie dbanie o rozwój jednolitego rynku.
W jego ramach realizowane są swobody przepływu towarów, usług, osób i kapitału. W konsekwencji UE dokonuje harmonizacji lub ujednolicania praw państw członkowskich, tak aby ww. swobody mogły być bez przeszkód realizowane, a jednolity rynek mógł funkcjonować bez zaburzeń. Omawiana w niniejszej publikacji Dyrektywa 2014/26/UE realizuje powyższe cele na gruncie zarządzania prawami autorskimi na potrzeby online oraz dąży do stworzenia jednolitego rynku cyfrowego. Wpisuje się więc w ogólne cele UE. Jednakże, podobnie jak w innych zagadnieniach regulowanych przez UE, do pogodzenia jest wiele często sprzecznych ze sobą interesów. Konieczne jest także wypracowanie rozwiązań, które byłyby efektywne po ich implementacji w różnych tradycjach prawnych, a jednocześnie były jednakowe lub podobne w całej UE.
Dr Mieszko Łukaszewicz

SPIS TREŚCI:

I część – Organizacje zbiorowego zarządzania

Jan Błeszyński
Znaczenie Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/26/ UE
dla ewolucji polskiego prawa autorskiego
Marian Kępiński, Jakub Kępiński
Zbiorowe zarządzanie prawami autorskimi w prawie autorskim oraz w Dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2014/26/UE z dnia 26 lutego 2014 r.
Monika Czajkowska-Dąbrowska
Cywilnoprawne podstawy zbiorowego zarządu prawami autorskimi na tle prawa europejskiego
Dorota Sokołowska
Pojęcie i status prawny organizacji zbiorowego zarządzania
Aleksandra Burba
Transparentność oraz skuteczność działania organizacji zbiorowego zarządzania
w ramach implementacji Dyrektywy o zbiorowym zarządzaniu w świetle projektu WIPO: TAG of Excellence
Maria Błeszyńska-Przybylska
Obowiązki informacyjne w świetle Dyrektywy o zbiorowym zarządzaniu

II część – Zagadnienia licencyjne

Elżbieta Traple
Licencje na korzystanie z utworów muzycznych online w dyrektywie Parlamentu i Rady 2014/26/UE w świetle priorytetu jednolitego rynku cyfrowego
Daria Katarzyna Gęsicka
Wykorzystanie utworów muzycznych online zgodnie z przepisami Dyrektywy 2014/26/UE – organizacje radiowe i telewizyjne a pozostali dostawcy muzyki online
Bartosz Kleban
Rozszerzone zbiorowe licencje a zbiorowe zarządzanie z wykorzystaniem domniemania z art. 105 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych

Pod red. dra M. Hermanowskiego i insp. K. Oblińskiej
 
 
Kultura organizacyjna w służbach mundurowych

Kultura organizacyjna w służbach mundurowych, M. Hermanowski, K. Oblińska (red.), Poznań-Warszawa 2015, ss. 228

Kultura organizacyjna jest przedmiotem refleksji nie tylko teoretyków, ale także praktyków zarządzania organizacjami. Odpowiednio opisany, zdiagnozowany, scharakteryzowany system norm, wartości i wynikających z nich wzorców zachowań pracowników czy funkcjonariuszy rozmaitych instytucji może przyczynić się do rozwiązania wielu problemów organizacyjnych. Co ważne, kultura organizacyjna to najczęściej niepisane normy, wartości i wzorce. Są one dostrzegalne dla osób badających organizację, a także przez wchodzących do organizacji pracowników, rzadko kiedy przez tych, którzy w organizacji przez jakiś czas funkcjonują. Kultura organizacyjna to, jak pisze w klasycznym już opracowaniu Elliott Jacques, „zwyczajowy lub tradycyjny sposób myślenia lub działania, do którego stosują się w większym lub mniejszym stopniu wszyscy pracownicy przedsiębiorstwa, który muszą poznać nowi pracownicy i przynajmniej częściowo go zaakceptować, jeśli sami chcą być akceptowani jako pracownicy firmy; przy czym jako wzorce zachowania można przyjąć te, które częściowo wynikają ze wspólnych poglądów, wartości i norm, a dotyczą każdej niepisanej normy, od typowego ubioru do przestrzegania obecności na zebraniach załogi” (E. Jacques, The Changing Culture of a Factory, London 1951). Ta opisowa definicja celnie oddaje zagadnienie, o którym traktuje niniejsza monografia. Mamy do czynienia ze zjawiskiem, które dotyczy każdej organizacji, a jest, bez odpowiednich badań, niezauważalne, jednocześnie decydujące o sukcesie wprowadzanych zmian czy dynamice działania. Osoby zarządzające polskimi służbami mundurowymi, jak pokazują zamieszczone w niniejszym tomie teksty, zadają sobie sprawę z wagi kultury organizacyjnej i jej wpływu na efektywność działania. Niekiedy jest to refleksja wstępna, niekiedy pogłębiona. Należy jednak docenić samo zainteresowanie tematyką. Prowadzi to do lepszego zrozumienia procesów zachodzących w organizacji.

W publikacji znalazły się teksty, które są rozszerzonymi wersjami referatów wygłoszonymi podczas konferencji Kultura organizacyjna w służbach mundurowych, która odbyła się 21 listopada 2014 roku, a także artykuły napisane specjalnie na potrzeby publikacji. Z poznawczego punktu widzenia, niezwykle ważne jest, że o kulturze organizacyjnej w swoich służbach piszą przedstawicielki i przedstawiciele większości działających w Polsce formacji mundurowych: Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej, Policji, Służby Więziennej, Straży Granicznej i Wojska Polskiego. Tom rozpoczyna wystąpienie generalnego inspektora, doktora MARKA DZIAŁOSZYŃSKIEGO, wygłoszone podczas konferencji zorganizowanej przez Wyższą Szkołę Umiejętności Społecznych, Gabinet Komendanta Głównego Policji i Komendę Wojewódzką Policji w Poznaniu, pod honorowym patronatem Teresy Piotrowskiej – Minister Spraw Wewnętrznych. Artykuł doktora TOMASZA KOPCZYŃSKIEGO jest wprowadzeniem do tematyki kultury organizacyjnej, przedstawieniem podstawowych pojęć związanych z kulturą organizacyjną. Autor przestawia również kluczowe obszary oraz uwarunkowania funkcjonowania organizacji. Kolejne artykuły są przygotowane przez przedstawicieli poszczególnych służb mundurowych. Inspektor KORNELA OBLIŃSKA przedstawia znaczenie kultury organizacyjnej w procesie zarządzania polską Policją. Autorka przedstawia działania podejmowane przez osoby zarządzające formacją na rzecz budowania i udoskonalania kultury organizacyjnej. Pułkownik ANNA OSOWSKA-REMBECKA charakteryzuje kulturę organizacyjna w organizacji totalnej, jaką są placówki służby więziennej. Specyfiką tej organizacji jest uwzględnianie elementów kultury funkcjonowania funkcjonariuszy, ale też osadzonych. Swoje refleksje na temat kultury organizacyjnej Autorka przedstawia w oparciu o przekłady, z kierowanego przez Nią, Okręgowego Inspektoratu Służby Więziennej w Warszawie. Major Straży Granicznej doktor BARBARA WOŹNIAK i chorąży Straży Granicznej PRZEMYSŁAW DZIEKAN przedstawiają wpływ kultury organizacyjnej na proces kształcenia funkcjonariuszy Straży Granicznej. Autorzy definiują również funkcje (integracyjną, percepcyjną) kultury organizacyjnej i ich praktyczne zastosowanie dla organizacji. Starszy brygadier doktor JERZY RANECKI i młodszy brygadier TOMASZ WIŚNIEWSKI przedstawiają zagadnienia związane z kulturą organizacyjną Państwowej Straży Pożarnej w czasie akcji ratunkowych. Major doktor PATRYCJA KOZUB przedstawia proces kształtowania się kultury organizacyjnej Biura Ochrony Rządu uwzględniając włączenie w struktury Biura żołnierzy Nadwiślańskich Jednostek Wojskowych. Połączenie jednostek, w ramach jednego organizmu spowodowało również połączenie czy raczej przenikanie się elementów pochodzących z różnych kultur organizacyjnych. Pułkownik MACIEJ KARCZYŃSKI i starszy kapral JUSTYNA KOSTARSKA-SELIGA przedstawiają Agencję Bezpieczeństwa Wewnętrznego jako służbę wysokiej kultury wskazując na specyficzną dla służb specjalnych niejawność, ale również zakorzeniania w patriotycznych tradycjach. Magister inżynier ANDRZEJ PETRULEWICZ przedstawia badania na temat sposobu postrzegania poszczególnych elementów kultury organizacji przez żołnierzy oraz kierunki proponowanych zmian. Kolejne artykuły monografii są skoncentrowane na poszczególnych aspektach kultury organizacyjnej. KATARZYNA KONIECZNA analizuje kwestię przywództwa w Policji na tle specyficznej dla tej formacji kultury organizacyjnej. Profesor doktor habilitowana JADWIGA STAWNICKA przybliża funkcjonujący w polskiej Policji System Wczesnej Interwencji (SWI). Zadania SWI i program szkoleń, które odbyły się we wszystkich komendach wojewódzkich Policji zdecydowanie zmienia sposób myślenia o organizacji, a także wpływa na kulturę organizacyjna formacji. Doktor MARCIN HERMANOWSKI charakteryzuje jeden z działów antropologii kulturowej, jakim jest antropologia organizacji. Autor przedstawia praktyczne korzyści wynikające z antropologicznej refleksji dla służb mundurowych. Doktor ANNA CZARNECKA i MAGDALENA SUCHORSKA przedstawiają w jaki sposób współpraca z szkołami, które kształcą młodzież w klasach mundurowych, może służyć transmisji wartości, które są przynależne do kultury organizacyjnej właściwej polskiej Policji. Tom kończy artykuł OLGI JASTRZĘBSKIEJ, która charakteryzuje kulturę organizacyjną Policji rosyjskiej, pokazując różny od polskiego system funkcjonowania formacji mundurowych.

Doświadczenia, zarówno teoretyków, jak i praktyków – reprezentantów poszczególnych służb są nie tylko interesujące poznawczo, ale też mogą być źródłem inspiracji do wprowadzania sprawdzonych przez innych rozwiązań. Publikacja może służyć praktykom zarządzania w zhierarchizowanych służbach, a także być podstawą do dalszych badań nad jednym najważniejszych obszarów w refleksji nad zarządzaniem, jakim jest kultura organizacyjna. Ze wstępu prof. dr. hab. Michała Iwaszkiewicza Rektora Wyższej Szkoły Umiejętności Społecznych

Zachęcam do lektury, mając nadzieję, że zgromadzone doświadczenia, nie tylko wzbogacą wiedzę na temat kultury organizacyjnej, ale także będą inspiracją do nowych rozwiązań. Ze wstępu gen. insp. Krzysztofa Gajewskiego Komendanta Głównego Policji

Publikacja wskazuje na najważniejsze aspekty funkcjonowania kultury organizacyjnej w służbach mundurowych. To dobra podstawa do refleksji i wprowadzania zmian. Z recenzji prof. zw. dr. hab. Jerzego Babiaka

Refleksja nad kulturą organizacyjną jest charakterystyczna dla instytucji, które chcą się rozwijać. Teksty znajdujące się w publikacji są takiej refleksji przejawem. Z recenzji prof. dr. hab. Grzegorza Banaszaka

Pod red. dra M. Hermanowskiego i insp. K. Oblińskiej
Komunikacja wewnętrzna w służbach mundurowych

Komunikacja wewnętrzna w służbach mundurowych, M. Hermanowski, K. Oblińska (red.), Poznań-Warszawa 2014, ss.198

Komunikacja wewnętrzna w służbach mundurowych, M. Hermanowski, K. Oblińska (red.), Poznań-Warszawa 2014, ss.198
Polskie służby mundurowe i zarządzający nimi są świadomi tego, że również zhierarchizowane struktury, jakimi są poszczególne formacje, powinny budować skuteczny system komunikacji wewnętrznej, który usprawni działanie organizacji. Zaprezentowane w publikacji formacje mundurowe są na różnych etapach wprowadzania standardów komunikacji wewnętrznej, wykorzystują też różne narzędzia komunikacyjne, które można dostosowywać do specyfiki ich formacji. Monografia ma na celu ukazanie wykorzystywanych narzędzi i pomysłów w komunikacji wewnętrznej.
Na przygotowanie artykułów do publikacji udało się namówić zarówno teoretyków zajmujących się komunikacją wewnętrzną, jak i praktyków. Co niezwykle ważne, wśród autorów są przedstawicielki i przedstawiciele większości działających w Polsce służb mundurowych: Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej, Policji, Służby Więziennej, Straży Granicznej i Wojska Polskiego. Część tekstów to rozbudowane wersje referatów, jakie wygłoszono podczas ogólnopolskiej konferencji Komunikacja wewnętrzna w służbach mundurowych, która odbyła się w Wyższej Szkole Umiejętności Społecznych w Poznaniu 21 listopada 2013 roku, pod honorowym patronatem Bartłomieja Sienkiewicza – Ministra Spraw Wewnętrznych, zorganizowana przez Uczelnię, Gabinet Komendanta Głównego Policji oraz Komendę Wojewódzką Policji
w Poznaniu. Pozostałe teksty zostały przygotowane specjalnie na potrzeby tej monografii.
Tom porozpoczynają teksty definiujące zagadnienie komunikacji wewnętrznej,
a w szczególności omawiające możliwości i bariery dla komunikacji wewnętrznej w organizacjach zhierarchizowanych. Profesor JACEK WACHOWSKI daje wykładnię rozumienia komunikacji wewnętrznej i zachodzących w niej procesów. Autor wskazuje również na bariery, jakie może napotkać komunikowanie w organizacji hierarchicznej i na sposoby adaptowania rozwiązań wykorzystywanych w innych organizacjach. JERZY SMOLIŃSKI – Doradca Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej ds. komunikacji zwraca uwagę na różnice pomiędzy komunikacją formalną, a nieformalną. Diagnozuje napięcia, jakie powstają, ale i też szanse, jakie wynikają z przenikania się tych dwóch rodzajów komunikacji. Kolejne artykuły są przygotowane przez przedstawicieli poszczególnych służb mundurowych, najczęściej zaś przez osoby zajmujące się komunikacją wewnętrzną. Inspektor KORNELA OBLIŃSKA opisuje standardy komunikacji wewnętrznej w Policji. Autorka omawia zarówno strategię komunikacji wewnętrznej w Policji, jak i strukturę komórek organizacyjnych odpowiedzialnych za komunikację wewnętrzną. W artykule znajduje się też charakterystyka szeroko wykorzystywanych w Policji instrumentów komunikacji wewnętrznej. Młodszy brygadier JOANNA SZEWCZYK charakteryzuje strukturę Państwowej Straży Pożarnej, jej system szkolenia i znaczenie komunikacji w akcjach ratowniczych. W dalszej części artykułu Autorka opisuje transformację komunikacji wewnętrznej w PSP, a także jej tendencje rozwojowe. Kapitan KAROLINA MANTEY-SEKULSKA charakteryzuje strukturę, zadania i zasady działania Służby Więziennej. Autorka omawia też drogę służbową i przepływ informacji w formacji. Ważnym aspektem poruszanym w artykule jest też komunikacja pomiędzy funkcjonariuszami a osadzonymi
w placówkach penitencjarnych. Kapitan Straży Granicznej IRENA SKULINIEC charakteryzuje zadania i strukturę Straży Granicznej. Autorka przedstawia też narzędzia komunikacji wewnętrznej wykorzystywane w formacji, a także badania przeprowadzone specjalnie na potrzeby niniejszego artykułu wśród funkcjonariuszy i pracowników cywilnych Straży Granicznej. MICHAŁ ŁAZOWSKI i KATARZYNA DOBOSZ-BUJANOWSKA charakteryzują komunikację wewnętrzną w Wojsku Polskim, odwołując się między innymi do standardów jakie obowiązują w Pakcie Północnoatlantyckim (NATO). Autorzy przedstawiają też komunikację wewnętrzną w Wojsku Polskim jako wypadkową wielu systemów komunikowania zarówno w samej formacji, jak i w Ministerstwie Obrony Narodowej. Major doktor PATRYCJA KOZUB przedstawia historię i zadania Biura Ochrony Rządu. Autorka charakteryzuje specyfikę komunikacji wewnętrznej w Biurze, omawia też wyniki badań, które na potrzeby konferencji dotyczącej komunikacji wewnętrznej, zostały przeprowadzone wśród funkcjonariuszy BOR. Porucznik PIOTR SICZEK i sierżant ALICJA MAJEWSKA pokrótce charakteryzują specyfikę komunikacji wewnętrznej w Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego. Zasadnicza część artykułu jest poświęcona jednemu z narzędzi komunikacji wewnętrznej, funkcjonującemu w ABW, jakim jest portal intranetowy. Kolejne artykuły
w monografii poświęcone są zastosowaniom poszczególnych narzędzi lub aspektów komunikacji wewnętrznej. Doktor IRENA WOLSKA-ZOGATA przedstawia komunikację formalną w Siłach Zbrojnych, jako narzędzie dyscyplinujące i motywujące do pożądanych,
z punktu widzenia celów wojska, zachowań. Profesor JADWIGA STAWNICKA przedstawia refleksję na temat interdyscyplinarności badań nad komunikacją wewnętrzną w Policji. Autorka opisuje obecny stan badań, proponuje też założenia kursu dotyczącego efektywnej komunikacji wewnętrznej oraz dyskursu publicznego. Doktor MARCIN HERMANOWSKI zastanawia się nad możliwością wykorzystania debaty wewnętrznej, jako narzędzia usprawniania komunikacji w służbach mundurowych. Doktor ANNA CZARNECKA przedstawia narzędzie badania komunikacji wewnętrznej, jakim jest sonda międzywydziałowa. Autorka omawia także wyniki badania pilotażowego, przeprowadzonego w Komendzie Wojewódzkiej Policji w Poznaniu. Podinspektor KATARZYNA KAMIŃSKA charakteryzuje działania, które wpływają na polepszenie komunikacji wewnętrznej
w organizacji, przedstawia też niektóre instrumenty stosowane przez Komendę Wojewódzką Policji w Szczecinie.

Ta monografia ma służyć praktykom komunikacji wewnętrznej w służbach mundurowych, może być również podstawą do dalszych badań w tym obszarze wiedzy. Ze wstępu prof. dr. hab. Michała Iwaszkiewicza, Rektora Wyższej Szkoły Umiejętności Społecznych

Komunikacja wewnętrzna jest ważnym narzędziem budowania kultury organizacyjnej, identyfikowania się z formacją i kształtowania właściwych postaw pracowników. Sprawnie funkcjonująca komunikacja buduje współodpowiedzialność pracowników za to, co dzieje się w organizacji oraz jak mówi się o niej na zewnątrz. Ze wstępu gen. insp. dr. Marka Działoszyńskiego Komendanta Głównego Policji

Publikacja jest obowiązkową lekturą dla dowódców wszystkich szczebli różnych służb, bowiem wiedza z niej wyniesiona może być zastosowana w wielu aspektach codziennej komunikacji w służbach mundurowych. Z recenzji prof. zw. dr. hab. Jerzego Babiaka

Redaktorzy monografii, Marcin Hermanowski i Kornela Oblińska, dotarli do przedstawicieli większości służb mundurowych w Polsce, którzy scharakteryzowali komunikację wewnętrzną w reprezentowanych przez siebie organizacjach. Czytelnik otrzymuje zatem kompleksową informację, związaną z funkcjonowaniem komunikacji wewnętrznej w polskich służbach mundurowych, posiadajacą nie tylko walor teoretyczny, ale i praktyczny. Z recenzji prof. dr. hab. Grzegorza Banaszaka

Publikacja wydana w roku jubileuszu 95-lecia polskiej Policji.

Pod redakcją dr Doroty Sokołowskiej

Dzieła osierocone. Korzystanie z dzieł osieroconych w świetle Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2012/28/UE z dnia 25 października 2012 r. pod redakcją dr Doroty Sokołowskiej jest owocem konferencji na temat dzieł osieroconych, która odbyła się w Wyższej Szkole Umiejętności Społecznych w Poznaniu 23 maja 2013 roku.

Jak pisze prof. dr hab. Michał Iwaszkiewicz – Rektor WSUS „tom, zawierający artykuły powstałe zarówno na potrzeby konferencji, jak i tej publikacji, jest pierwszym tak szerokim kompendium wiedzy, na temat stosowania prawa, w zakresie dzieł osieroconych”.
Dzięki publikacji, Czytelnik w sposób systematyczny może zapoznać się z aktualnymi poglądami i problemami dotyczącymi utworów osieroconych. W rozpoczynającym tom wystąpieniu LIDII GERINGER DE OEDENBERG została scharakteryzowana inicjatywa przyjmowania Dyrektywy 2012/28/UE przez Parlament Europejski. Artykuł AGNIESZKI VETULANI-CĘGIEL został poświęcony wpływowi lobbingu na politykę Komisji Europejskiej, w zakresie dzieł osieroconych. MARTY MATYJASEK przedstawia polski udział w powstaniu Dyrektywy. KRZYSZTOF SIEWICZ wskazuje na sposoby wdrożenia Dyrektywy 2012/28/UE do polskiego prawa. SYBILLA STANISŁAWSKA-KLOC opisuje możliwe działania legislacyjne – przed dokonaniem polskiej implementacji. JOANNA HETMAN-KRAJEWSKA omawia wybrane aspekty Dyrektywy wskazując na zakres zastosowania do tzw. utworów wizualnych. KARINA KUNC rozważa szanse na stworzenie krajowego rejestru informacji o osobach uprawnionych do utworów i fonogramów, przy okazji implementacji dyrektywy. W artykule DOROTY SOKOŁOWSKIEJ na temat korzystania z utworów na tle artykułu 41 ustęp 5 prawa autorskiego miedzy innymi została postawiona teza, że o ile omawiany przepis pozostanie w kształcie dotychczasowym, będą przesłanki do uznania objętej w nim regulacji za szczególną wobec mającej nastąpić nowelizacji ustawy. JAKUB KĘPIŃSKI rozważa sytuację utworów „osieroconych” objętych artykułem 33 punkt 3 prawa autorskiego. Publikacja zawiera także trzy głosy w dyskusji: MARII OBARY, PATRYCJI LUBIENIECKIEJ, a także PAWŁA SZWAJDLERA i AGATY KLIMCZYK.

Książka została wydana przy udziale Stowarzyszenia Zbiorowego Zarządzania Prawami Autorskimi Twórców Dzieł Naukowych i Technicznych KOPIPOL z siedzibą w Kielcach.

Pod redakcją dr. M. Hermanowskiego i dr. S. Weremiuka
Autorytet w Policji

Autorytet w Policji jest kolejną publikacją WSUS dotyczącą tematyki związanej z służbami mundurowymi. Autorytet jest kategorią znaną z socjologii, psychologii czy nauki o zarządzaniu. W Policji i innych służbach mundurowych zjawisko to ma kilka różnych odniesień, którym warto się przyjrzeć, po to by usprawnić komunikację wewnątrz organizacji, jak i komunikację Policji i innych służb mundurowych ze społeczeństwem i innymi instytucjami.

Drugą przesłanką dla podjęcia tematu autorytetu jest konieczność umiejętnego jego budowania – tak, by podnieść prestiż instytucji, jak i samych funkcjonariuszy. Wszak posiadająca autorytet służba publiczna, funkcjonuje znacznie lepiej, chociażby przez przypisywane jej cechy związane z autorytetem, takie jak chociażby zaangażowanie czy umiejętność antycypowania procesów społecznych. W zamyśle naszej publikacji znalazły się trzy podstawowe aspekty funkcjonowania zjawiska autorytetu w organizacji jaką jest Policja.

Pierwszym obszarem naszego zainteresowania jest autorytet Policji – jako służby publicznej (instytucji państwa). Związek miedzy posiadaniem autorytetu – wynikającego nie tylko z posiadania miana służby publicznej – ale też ze sposobu działania i budowania relacji ze społeczeństwem, a skuteczną prewencją i pracą operacyjną jest nader oczywisty. Budowanie autorytetu instytucji wymaga zastosowania wielu narzędzi i środków, których oddziaływanie skierowane jest zarówno do wewnątrz organizacji, jak i na zewnątrz: do opinii publicznej, mediów, a także innych instytucji publicznych.

Drugim obszarem zainteresowania jest budowanie autorytetu przełożonego. Kategoria autorytetu przywódcy jest przedmiotem zainteresowania takich dziedzin wiedzy jak zarządzanie czy psychologia społeczna. Specyfika służb mundurowych, w tym Policji, jako instytucji zhierarchizowanych powoduje, że budowanie autorytetu przełożonego wydaje się z założenia procesem niebyt skomplikowanym. Tymczasem badania, a także doświadczenia dowódców pokazują, że zbudowanie autorytetu rzeczywistego, nie zaś formalnego, jest jednym z najtrudniejszych zadań stających przed dowódcą.

Trzecim obszarem zainteresowania w naszej monografii jest autorytet policjanta, jako pracownika pierwszego kontaktu. Jednym z wniosków z konferencji Istota i rola komunikacji wewnętrznej w Policji, która odbyła się w Wyższej Szkole Umiejętności Społecznych w maju 2011 roku było stwierdzenie, że każdy pracownik służb mundurowych, niezależnie od zajmowanego stanowiska, jest funkcjonariuszem pierwszego kontaktu. Mając świadomość, że każdy z Policjantów i pracowników cywilnych Policji, jest osoba odpowiedzialną za tworzenie wizerunku całej formacji, warto zwrócić uwagę na to, jak buduje się autorytet funkcjonariusza, a przez to całej organizacji, w bezpośrednich kontaktach Policji z obywatelami.

Na przygotowanie artykułów do monografii udało się namówić zarówno osoby zajmujące się zagadnieniem autorytetu z punktu widzenia nauki, jak i praktyków. Część tekstów jest rozbudowaną wersją referatów wygłoszonych podczas Ogólnopolskiej Konferencji Naukowej Autorytet w Policji. Budowanie tożsamości organizacji, która odbyła się 30 listopada 2012 w Wyższej Szkole Umiejętności Społecznych w Poznaniu pod patronatem Komendanta Głównego Policji, zorganizowana przez Szkołę wraz Komendą Wojewódzką Policji w Poznaniu. Pozostałe teksty zostały przygotowane specjalnie na potrzeby tej monografii.

Tom rozpoczyna artykuł nadinspektora MARKA DZIAŁOSZYŃSKIEGO, w którym Komendant Główny Policji wskazuje na najważniejsze aspekty budowania autorytetu w organizacji, a także analizuje jak Policja buduje swój autorytet realizując oczekiwania społeczne. Artykuł nadinspektora TADEUSZA BUDZIKA, jest wykładnią przemyśleń i osobistych doświadczeń Autora, który pełnił funkcję Komendanta Głównego Policji. Tekst profesora MICHAŁA IWASZKIEWICZA to rozważania wokół dwóch ważnych dla naszej monografii pojęć: siły i autorytetu. Autor daje odpowiedź co jest ważniejsze siła autorytetu czy autorytet siły. Artykuł księdza profesora EDWARDA WISZOWATEGO, rozważania na temat autorytetu z punktu widzenia filozofii i etyki i odpowiedź na pytanie na ile autorytet przełożonego w Policji jest uwarunkowany jego walorami etyczno-moralnymi. Profesor LESŁAW KAŃSKI przybliża pojęcie autorytetu prawa i wskazuje na czynniki, które decydują o tym, że prawo ma autorytet. Doktor AGNIESZKA WOCH-JUCHACZ przedstawia elementy budowania wizerunku w służbach mundurowych. Poprzez odwołanie się do praktyki marketingowej wskazuje na narzędzia budowania pozytywnego wizerunku i autorytetu Policji. Budowaniem wizerunku Policji z innej perspektywy opisują RITA BĄKOWSKA i AGNIESZKA GIERSZ. Autorki wskazują na „opowiadanie interesujących historii” jako sposób budowania wizerunku i autorytetu Policji. Doktor MAGDALENA WEGNER-JEZIERSKA, odwołując się do wiedzy z zakresu psychologii, przybliża sposoby budowania autorytetu na określonych formach autoprezentacji. Profesor JADWIGA STAWNICKA odpowiada na pytanie o budowanie autorytetu Policji, na przez pryzmat projektu badawczego, dotyczącego komunikacji wewnętrznej w Policji. Podinspektor ROMAN RAUHUT przedstawia sposób postrzegania autorytetu w Policji z punktu widzenia policjantów doświadczonych, a także tych, którzy znajdują się na półrocznym kursie podstawowym przygotowującym do pełnienia służby. Doktor MARCIN HERMANOWSKI zajmuje się zagadnieniem budowania autorytetu przez funkcjonariusza pierwszego kontaktu; zagadnienie przedstawione jest z perspektywy socjologicznej. Doktor PAWEŁ SEMMLER wskazuje na apolityczność jako czynnik kształtujący autorytet Policji, posługując się przykładami rozwiązań obowiązujących w Czechach, Polsce na Słowacji i na Węgrzech. Na zakończenie PAWEŁ BIEDZIAK przedstawia w krótkich tezach, sposób w jaki można budować autorytet Policji i Policjantów w mediach i poprzez media.

Poglądy głoszące zmierzch autorytetów nie mają jednak uzasadnienia. Konieczne jest zdefiniowanie na nowo znaczenia autorytetu, a co za tym idzie zdefiniowania tej kategorii na potrzeby służb mundurowych. Monografia odpowiada na pytania dotyczące kształtowania autorytetu Policji i Policjantów, a także budowania autorytetu przełożonego. Mam nadzieję, że lektura zamieszczonych w publikacji tekstów będzie przydatna w policyjnej praktyce.

Ze wstępu prof. dr. hab. Michała Iwaszkiewicza – Rektora WSUS

Mam nadzieje, że niniejsza monografia przyczyni się do lepszego zrozumienia znaczenia autorytetu w Policji, a zwarte w niej artykuły będą inspiracją do zmian, a przez to do lepszego funkcjonowania naszej formacji.

Ze wstępu nadisnp., dr. Marka Działoszyńskiego – Komendanta Głównego Policji

Redaktorzy recenzowanej monografii, Marcin Hermanowski i Sławomir Weremiuk, założyli, że będzie to pierwsza w polskojęzycznej literaturze przedmiotu publikacja, dotycząca znaczenia i miejsca autorytetu w budowaniu wizerunku Policji i pojedynczego funkcjonariusza, a także znaczenia autorytetów w komunikacji społecznej wewnątrz policyjnej struktury. Dobór autorów a także tematyki poszczególnych artykułów pozwala na pozytywną ocenę wykonania założenia (…) Dzięki wieloaspektowemu spojrzeniu publikacja będzie pomocna zarówno praktykom komunikacji społecznej, jak i osobom zajmującym się teoretycznymi aspektami funkcjonowania Policji. To swoiste kompendium wiedzy na temat autorytetu Policji będzie również pomocne dla studentów szkół policyjnych różnych poziomów, a także słuchaczów kursów, przygotowujących policyjnych dowódców.

Z recenzji prof. zw. dr. hab. Jerzego Babiaka, Wydział Nauk Politycznych i Dziennikarstwa Uniwesrytetu im. Adama Mickiewicza

Publikacja dofinansowana przez WSUS
Kultura na pilota. O zmediatyzowanych wymiarach rzeczywistości społecznej

Praca zbiorowa pod redakcją profesora UAM dra hab. Waldemara Kuligowskiego i dra Marcina Hermanowskiego (Ars Nova, Poznań 2012) zawiera dziesięć tekstów dotyczących obecności mediów i ich roli w różnych kulturach. Wśród tekstów zamieszczonych w tomie, trzy oparte są na pracach magisterskich absolwentów WSUS.

W otwierającym zbiór artykule Waldemar Kuligowski i Marcin Hermanowski stawiają tezę, ze media są przedłużeniem, transformatorem i „świadkiem kultury” współczesnych mediach rosyjskich. Ivan Peshkov tropi przede wszystkim wizerunki społeczności transgranicznych, zamieszkujących rubieże między Rosją a Chinami. Tekst Jacka Splisgarta nadal każe nam spoglądać na Wschód. Autor pokazuje mianowicie, jak japońskie media wspomogły, a miejscami nawet narzuciły, zmianę spojrzenia Japończyków na rzeczywistość, codzienność i preferowane przez mieszkańców Kraju Kwitnącej Wiśni wartości i style życia. Artykuł Moniki Libery to opowieść o Turkach mieszkających w stolicy Niemiec. Autorka pokazuje, jak różną rolę w tej społeczności mogą grać media.Amelia Frydrycka relacjonuje z kolei historię i teraźniejszość mediów tubylczych w Australii. Owe media mają być nie tylko alternatywną dla australijskiego mainstreamu, ale także instytucją wspierającą i archiwizującą tradycje Aborygenów. Krzysztof Świder (absolwent WSUS) śledzi reakcję polskiej prasy na ogłoszenie niepodległości przez najmłodsze państwo Europy – Republikę Kosowa. Dzięki artykułowi Natalii Grudzień (absolwentki WSUS) możemy zaobserwować, jak feminizm i tematykę poruszaną przez zwolenników tego nurtu myślowego i organizacje z nim związane przedstawiano przez ostatnich kilkanaście lat na łamach dwóch największych polskich dzienników: „Gazety Wyborczej” i „Rzeczpospolitej” Piotr Nowaczyk odwołuje się do znanej koncepcji „nacjonalizmu banalnego”, odnosząc ją do raczej zaskakującego korpusu kulturowego, mianowicie, analizuje zawartość dziennika „Trybuna Ludu”, jednego z najważniejszych komunikatorów czasu PRL. W tekście Arkadiusza Jełowickiego odnajdziemy natomiast funkcję mediów, a ściśle: filmów, polegająca na byciu przedłużeniem kultury. Autor opisuje filmy, które opowiadają trudną historię polsko-ukraińskiego pogranicza tuż po II wojnie światowej. Natalia Maria Matczyńska (absolwentka WSUS) próbuje zastosować dramaturgiczną teorię Ervinga Goffmana do przeanalizowania zachowań internautów podczas gier typu MUD, a także na portalach społecznościowych.

Fragmenty recenzji:

Prezentowany tom jest próbą refleksji nad rolą mass-mediów w wytwarzaniu odmienności, w procesach emancypacyjnych, w negocjowaniu warunków współistnienia różnych grup w społeczeństwach wielokulturowych i wieloetnicznych. Zawiera on teksty, które podejmują interesujące i rzadko obecne w polskim piśmiennictwie kwestie (media tubylcze, media i emigranci, media a modernizacja społeczna Japonii, medialne reprezentacje etniczności i konfliktów etnicznych). To wartościowy zbiór artykułów z zakresu tego, co można byłoby nazwać „etnografią zapośredniczoną medialnie”, etnografią, w której przedmiotem analizy są przede wszystkim przekazy medialne i same media, traktowane, jako narzędzia transformowania i reprodukowania rzeczywistości. Prof. UAM, dr hab. Marek Krajewski, Zakład Badań Kultury Materialnej i Wizualnej, Instytut Socjologii UAM, recenzent Polskiego Towarzystwa Ludoznawczego

Podstawową zaletą Kultury na pilota – tomu zbiorowego pod redakcją Waldemara Kuligowskiego i Marcina Hermanowskiego – jest mozaikowość i „daleki zasięg” tej publikacji. Z jednej strony więc obcujemy z tekstami pokazującymi, w jaki sposób media uczestniczą w kształtowaniu rzeczywistości społecznej kultur nam odległych (tubylcza Australia; Japonia) i bliższych (mniejszość turecka w Berlinie; pogranicze polsko-ukraińskie). Z drugiej strony zgromadzone w tomie artykuły wprowadzają nas w sedno debat publicznych prowadzonych w Polsce (wokół feminizmu i niepodległości Kosowa na przykład). Z innej jeszcze perspektywy refleksji poddane są zarówno media charakterystyczne dla „galaktyki Gutenberga”, jak również nowe, potelewizyjne już, elektroniczne środki komunikowania, których wpływ na kształt współczesnej kultury jest trudny do przecenienia. Prof. SWPS, dr hab. Mariusz Czubaj, Instytut Kultury i Komunikowania SWPS, recenzent Polskiego Towarzystwa Ludoznawczego

Pod redakcją dr Jolanty Hajdasz
Nowe media, ale nowe czy stare problemy?

Nowe media, ale nowe czy stare problemy? to praca zbiorowa pod redakcją dr Jolanty Hajdasz. W zamyśle twórców pozycja ta inicjować ma cykl monografii poświęconych teorii i praktyce współczesnej komunikacji społecznej.

Pierwsza z książek, oparta w znacznej mierze o ustalenia konferencji naukowej, odbywającej się w Wyższej Szkole Umiejętności Społecznych w roku 2011 przechodzi mimo teoretycznych definicji nowych mediów, wychodząc z założenia, iż dynamika zmian w tym obszarze dyktować będzie nieustanne korekty poczynionych wcześniej ustaleń.

Książka skupia się na stronie praktycznej funkcjonowania nowych mediów i obszarach ich oddziaływania. Stąd podział na dwie wyraźnie wyodrębnione części: prawo i etyka nowych mediów oraz nowe media w reklamie, public relations i edukacji. Wartą podkreślenia zaletą monografii jest zebranie w ramach wspólnej publikacji szerokiej i kompetentnej reprezentacji badaczy i dydaktyków poświęcających szczególną uwagę nowym mediom i ich miejscu w kreowaniu i przekształcaniu relacji pomiędzy nadawcą i odbiorcą. Oto fragmenty recenzji książki:

Teoria i praktyka komunikacji społecznej to podstawowy obszar badań medioznawczych prowadzonych na naszej uczelni, Wyższej Szkole Umiejętności Społecznych. Od początku przyświeca nam bowiem idea przekazywania studentom nie tylko wiedzy teoretycznej, lecz przede wszystkim łączenia jej z praktyką życia codziennego. Pozwala to lepiej zrozumieć świat i lepiej przygotować się na wyzwania, które stawia przed nami współczesność. „Nowe media, ale nowe czy stare problemy” to publikacja idealnie wpisująca się w tę strategię – autorzy opisują różne oblicza „nowych mediów” wskazując ich mocne i słabe strony. Warto je poznać, nawet jeśli nie studiuje się komunikacji społecznej. prof. dr hab. Michał Iwaszkiewicz, rektor WSUS

Książka dotyczy relatywnie nowej dziedziny komunikacji społecznej, wykazuje erudycję, łączy elementy społeczne i kulturowe, przedstawia interesujących autorów. Na polskim rynku wydawnictw akademickich będzie ważną pozycją. Będzie też przydatnym podręcznikiem akademickim dla kierunków prawa mediów, socjologii kultury i mediów, kulturoznawstwa, antropologii kulturowej, nowej dziedziny „nauki o mediach”, w ramach przedmiotów odnoszących się do problematyki nowych mediów, kultury Internetu, edukacji medialnej. Podkreślę, że książka podejmuje tematy ważne z uwagi na nowe wyzwania edukacyjne, istniejące przed polską oświatą, będzie zatem ciekawa dla nauczycieli kierunków humanistycznych oraz – oby! – dziennikarzy. prof. zw. dr hab. Tomasz Goban-Klas

Z przyjemnością mogę stwierdzić, że teksty przedstawione mi do oceny zasługują na zainteresowanie, a inicjatywa ich publikacji wydaje się uzasadnioną. Przydałaby się może większa ingerencja Redaktorki dzieła wobec nadmiernej inwencji językowej niektórych autorów. Pozwoliłoby to poszerzyć krąg odbiorców o studentów nie tylko medioznawstwa. Tematyka książki na to bowiem zasługuje. prof. zw. dr hab. Bogumiła Kosmanowa

Pod redakcją Krzysztofa Lewandowskiego
Zbiorowe zarządzanie prawami autorskimi

Nowelizacja ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych miała zapewnić twórcom i innym uprawnionym z tytułu praw autorskich i pokrewnych gwarancję otrzymania wynagrodzenia adekwatnego do wykorzystywania ich twórczości na „masowych” polach eksploatacji, a użytkownikom możliwość włączenia się w proces zatwierdzania tego wynagrodzenia oraz ułatwienia w nabywaniu praw do eksploatacji twórczości za pośrednictwem organizacji zbiorowego zarządzania prawami.

W wyniku nowelizacji, z dnia 8 lipca 2010 roku, ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych pojawiło się jednak szereg nowych problemów dotyczących zbiorowego zarządzania prawami, a stare nie do końca zostały naprawione. Problemy te obejmują m.in.: procedurę zatwierdzania tabel wynagrodzeń przedkładanych przez OZZ Komisji Prawa Autorskiego, normatywne podstawy tych tabel, uczestników postępowania przed Komisją, a także samej konstrukcji Komisji. Wiele nowych i nieostrych pojęć użytych przez ustawodawcę, w obszarze zbiorowego zarządu prawami autorskimi, wzbudza sporo kontrowersji co do ich treści i zakresu stosowania.

Problemy te były przedmiotem wystąpień i dyskusji podczas konferencji naukowej zorganizowanej w Poznaniu w dniu 8 kwietnia 2011 r. przez Wydział Prawa i Komunikacji Społecznej Wyższej Szkoły Umiejętności Społecznych w Poznaniu oraz Wydział Prawa i Administracji Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza. Wiele zasygnalizowanych podczas konferencji tematów znalazło swoje rozwinięcie w niniejszej monografii. Jej autorzy to zarówno nauczyciele akademiccy, jak i ich studenci i doktoranci, a także prawnicy – praktycy. Problematyka poruszana w poszczególnych artykułach zawiera szeroki opis zmian w zbiorowym zarządzie prawami autorskimi i pokrewnymi oraz wąskie, wybrane, interpretacje poszczególnych instytucji i pojęć użytych w nowelizacji. Przedstawione w publikacji poglądy i ustalenia to wielokrotnie „pionierskie” propozycje interpretacji zmian ustawy, które zapewne poddane zostaną w przyszłości konstruktywnej krytyce i dalszym opracowaniom.

Zbiorowe zarządzanie prawami autorskimi i prawami pokrewnymi jest obecnie podstawowym narzędziem zapewniającym użytkownikom możliwość masowego nabywania praw eksploatacyjnych do twórczości a jednocześnie dostarczania twórcom należnego im wynagrodzenia. Rozwiązania prawne w zakresie zbiorowego zarządu muszą jednak w pierwszym rzędzie uwzględniać słabszą pozycję twórcy i artysty wykonawcy. Nie oznacza to jednak, że rozwiązania te nie powinny brać pod uwagę społecznej presji na dostęp do kultury. prof. dr hab. Michał Iwaszkiewicz

Wszystko wskazuje na to, że przyjęte rozwiązania procedur zmierzających do zatwierdzenia tabel przedkładanych przez OZZ Komisji Prawa Autorskiego mogą nie doprowadzić do celu, jakim jest obowiązująca w stosunkach ozz – użytkownicy „taryfa” wynagrodzeń autorskich, co celnie podnosi kilku autorów publikacji. Przychylić należy się do wniosku, że nadszedł czas ustanowienia sądu wyspecjalizowanego w zatwierdzaniu tabel wynagrodzeń i rozstrzyganiu sporów w zakresie zbiorowego zarządu prawami autorskimi i pokrewnymi, a być może szerzej – w zakresie własności intelektualnej. dr Łucjan Zawartowski

Pod redakcją dr. Marcina Hermanowskiego i dr. Sławomira Weremiuka
Komunikacja wewnętrzna w Policji

Komunikacja wewnętrzna w każdej organizacji, szczególnie w Policji, pełni rolę niezwykle istotną. Praktycznie każdy funkcjonariusz jest pracownikiem pogranicza, to znaczy osobą, która występuje na dwóch planach – wewnętrznym i zewnętrznym. Aby umożliwić mu dobre funkcjonowanie w obydwu obszarach, niezbędne jest stałe doskonalenie komunikacji wewnętrznej. Prof. dr hab. Michał Iwaszkiewicz, Rektor Wyższej Szkoły Umiejętności Społecznych w Poznaniu

Doświadczenie pokazuje, że żadna nowocześnie i profesjonalnie zarządzana firma nie może obyć się bez spójnego systemu komunikacji wewnętrznej. System taki, od kilku lat, budujemy także w polskiej Policji. Wiemy, że jego wdrożenie wymaga czasu. W procesie usprawniania przepływu informacji, kształtowania dobrych relacji między członkami naszej formacji, uczestniczą wszyscy – zarówno przełożeni jak i podwładni. Wspólnie uczymy się, jak korzystać z dostępnych mechanizmów i procedur, a także jak nie popełniać błędów. Generalny Inspektor Andrzej Matejuk, Komendant Główny Policji

Zamieszczone w publikacji artykuły są w większości pokłosiem ogólnopolskiej konferencji naukowej, która odbyła się w Wyższej Szkole Umiejętności Społecznych w Poznaniu 6 maja 2011 roku. Współorganizatorami konferencji były Komenda Główna Policji i Komenda Wojewódzka Policji w Poznaniu. Konferencję „Istota i rola komunikacji wewnętrznej w Policji” podzielono na części: plenarną i warsztatową. Referaty wygłoszone w części plenarnej znajdują się w pierwszych dwóch częściach niniejszej publikacji, z kolei wnioski z części warsztatowej w części trzeciej. Część pierwsza publikacji to artykuły dotyczące komunikacji wewnętrznej w Policji z punktu widzenia osób za komunikację wewnętrzną odpowiedzialnych – na poziomie Komendy Głównej Policji i wybranych Komend Wojewódzkich. Część tę otwiera artykuł komisarza SŁAWOMIRA WEREMIUKA, pełnomocnika Komendanta Głównego Policji do spraw komunikacji wewnętrznej w Policji. Opisuje strategie wprowadzania efektywnej komunikacji wewnętrznej w polskiej Policji. Pozostałe trzy artykuły to relacje dotyczące wprowadzania standardów w komunikacji wewnętrznej w wybranych garnizonach. Podkomisarz MARLENA DUDKOWSKA-KOT opisu-je ten proces w garnizonie lubelskim, nadkomisarz AGATA SAŁATKA w garnizonie lubuskim, zaś nadkomisarz TOMASZ STAWARSKI w garnizonie warmińsko-mazurskim. Druga część publikacji to propozycje i uwagi na temat komunikacji wewnętrznej w Policji. Tę część rozpoczyna tekst podinspektora ANDRZEJA BOROWIAKA na temat związków pomiędzy komunikacją wewnętrzną i komunikacją na zewnątrz organizacji. Następnie MARCIN HERMANOWSKI w swoim artykule stawia tezę, że większość pracowników Policji to funkcjonariusze pogranicza; wskazuje też na konsekwencje tego faktu. Artykuł MARIANA TROJAKA to podsumowanie wniosków na temat komunikacji wewnętrznej w Policji opracowane na podstawie prac magisterskich obronionych w Wyższej Szkole Umiejętności Społecznych w Poznaniu. NORBERT ZIÓŁKOWSKI charakteryzuje komunikację wewnętrzną w Komendzie Miejskiej Policji w Szczecinie, zaś WOJCIECH KULIG opowiada o intranecie, który pełni coraz istotniejszą rolę w komunikacji wewnętrznej w Policji. Trzecia część publikacji to wnioski z konferencyjnych paneli dyskusyjnych: SŁAWOMIR WEREMIUK charakteryzuje standardy komunikacji wewnętrznej, ANNA CZARNECKA odprawę służbową jako formę komunikacji dwukierunkowej, zaś ANDRZEJ BOROWIAK pisze o tym, jak informować o negatywnych wydarzeniach dotyczących Policji.

Pod redakcją Krzysztofa Lewandowskiego
Utwór audiowizualny – zakres pojęcia i ochrony prawnej

Tytuły zamieszczonych w publikacji artykułów w pełni odzwierciedlają zakres problematyki, z jaką borykają się zarówno prawnicy jak i filmoznawcy, przy ustalaniu pojęcia utworu audiowizualnego, osób zaliczanych do grona jego współtwórców a także zakresu przysługującej im ochrony prawnej. Kluczowymi zagadnieniami podejmowanymi przez wielu autorów artykułów są próby ustalenia przedmiotów, które na gruncie prawa mogą być zaliczone do kategorii utworu audiowizualnego.

Do niedawna sprecyzowane poglądy na temat współtwórców filmu, wobec nowych technik i narzędzi utrwalania oraz zróżnicowanych technologicznie kanałów rozpowszechniania, wymagają weryfikacji i ponownego ustalenia osób kreatywnie uczestniczących w powstawaniu utworu audiowizualnego. Szczególne kontrowersje występują przy przeniesieniu powyższych problemów na grunt telewizji oraz nowych mediów. W tym kontekście za niezwykle cenne uznać należy głosy filmoznawców, które w publikacji prezentuje Andrzej Pitrus. Do ważnych problemów rozważanych w publikacji należy zaliczyć kwestie konstrukcji praw do utworu audiowizualnego, zwłaszcza wobec licznych orzeczeń wymiaru sprawiedliwości, nie zawsze uwzględniających specyfikę twórczości audiowizualnej i jej znaczne „uwarsztatowienie”. Liczne ingerencje ustawodawcy w treść przepisów regulujących twórczość audiowizualną, od chwili uchwalenia ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych w 1994 roku, wpłynęły na zmianę ocen szeregu utartych już zakresów pojęć i uprawnień współtwórców, a także producenta utworu audiowizualnego. Zakreślenie obszaru praw przysługujących twórcom dzieł audiowizualnych, przy równoległym prawie do wideogramu producenta, wymaga wyznaczenia wyraźnych granic obu pojęć, co zostało zauważone przez autorów kilku artykułów.

Zamieszczone w publikacji teksty są kompetentnym poszerzeniem wiedzy na temat problemów podejmowanych podczas konferencji zorganizowanej przez Wydział Prawa Wyższej Szkoły Umiejętności Społecznych w Poznaniu oraz Wydział Prawa i Administracji Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu 10 czerwca 2010 roku, poświęconej tej samej problematyce. Za szczególne osiągnięcie publikacji wydawca uznaje zaprezentowanie w niej, obok naukowców i nauczycieli akademickich, poglądów przedstawicieli zawodów prawniczych.

© All rights reserved

Skip to content